اصطلاح «جاده ابریشم» رگ و ریشهای نسبتاً جدید دارد. تنها در اواخر قرن نوزدهم بود که فردیناند فون ریختهوفمن ـ جغرافیدان و زمینشناس آلمانی ـ با تهیه گزارشی درباره جادههای تجاری میان چین، آسیای مرکزی و غرب عبارت «جاده ابریشم» را به کار برد. از آن هنگام به بعد این اصطلاح تمامی مجموعه درهمتافته مبادلات بازرگانی میان چین و غرب را دربر گرفته و امروزه مورد قبول عام است. با وجود تنوع راهها، ابریشم این فرآورده تجملی که بشر در تمامی دورههای نخستین تاریخ خود در پی آن بوده و در شمار نخستین کالاهایی به شمار میرفته که میان چین و همسایگان شمالی و غربیاش مبادله میشده است ـ به نمادی از پیوند و همبستگی میان شرق و غرب بدل میشود. اما جاده ابریشم همچنین جاده ادویه، چای، کاغذ و چینیآلات نیز بوده است. خواننده با سیر در جاده ابریشم به طول هشت هزار کیلومتر از چین تا ایتالیا در طی این سفر شگفتانگیز، آمیزهای از مبادلات و تنوع بیکران چشماندازها، فرهنگها، اقوام و سرزمینها را کشف خواهد کرد.
اقوام آسیای مرکزی در تاریخ دارای سهم مهمی بودهاند. این بخش از تاریخ در نتیجه کمی مدارک و اسناد، در ایران ناشناخته مانده است. در تاریخ کشور خود، بارها به نام اقوامی مانند ماساژت ها، سکاها و آلان ها برخوردهایم. مثلاً میدانیم که کوروش علیه ماساژت ها به جنگ پرداخت و ضمن مبارزه با آنها به قتل رسید. خواننده کجکار مایل است اطلاعاتی درباره این قوم و سایر اقوام کم شناخته کهن به دست آورد. ولی جز در بعضی منابع مانند تواریخ هرودوت اخبار فراوانی از آنها نمیتواند کسب کند. همین نکته درباره کوشان ها که از لحاظ اقتصاد، تجارت، دین و هنر سهم عمدهای در تاریخ داشته و نیز سکاها صدق میکند. از اقوام کم شناخته دیگر که در این کتاب مورد بررسی قرار میگیرند باید از آلانها و آسها نام برد. در اینجا با دین، خط، زبان و ادبیات این فرم آریایی آشنا میشویم که متأسفانه تقریباً هیچگونه مأخذ مستقلی از آنها در ایران وجود ندارد. سپس به شرح سرزمینی به نام اورارتو میپردازیم که در شرق ماد قرار داشت و با این دولت دارای روابط اقتصادی و سیاسی بود. آنگاه سخن از دولت هیتی به میان میآید و طبقات اجتماعی. سیاست خارجی، دین، زبان، و هنرهای مبنها مورد بحث قرار میگیرد. همچنین از تمدن گونیها، ماناها، لولوها، کاسی ها و سایر اقوام دامنههای زاگروس گفتگو میشود. مطلب بعدی مربوط به سرزمین انزان و انشان و عیلام است و نرمیت، خط، زبان، دین هنر و فرهنگ و معماری عیلامیها را بررسی میکنیم.
در مطالعات تاریخ آسیای مرکزی، خصوصا شهرهای سمرقند و بخارا، در دهه های اخیر، پژوهش های بسیاری صورت گرفته است و متون متعددی نیز منتشر شده است. درباره سمرقند و بیان مزارات و مقامات اولیا و تاریخ آن شهر چند کتاب از قرن چهارم تا همین یک صد سال پیش تألیف شده است. آخرین کتابی که راجع به سمرقند به زبان فارسی نوشته شده سمریه نام دارد و تألیف ابوطاهر ابن قاضی ابوسعید سمرقندی است که پس از سال 1251 قمری نوشته شده است. سمریه یکبار در سن پطرزبورگ در سال 1904 باهتمام وسه لوفسکی انتشار یافته است.