کتابخانه مجازی ادبیات

کتاب حاضر ویژه کنگره جهانی بزرگداشت خواجوی کرمانی است که در سال 1370 منتشر شده است. بعضی از عناوین این کتاب عبارتست از: طرز سخن خواجو از حسن انوری؛ عرفان خواجو از اسماعیل حاکمی؛ خواجو نخلبند سخن از میرجلال الدین کزاری؛ نوآوری خواجو در اوزان عروضی از تقی وحیدیان کامیار؛ پی ریز غزل قرن هشتم از محمود عبادیان؛ جایگاه مستقل شعر خواجو از محمد روشن؛ خواجو در آثار دیگران.

کتاب حاضر ویژه کنگره جهانی بزرگداشت خواجوی کرمانی است که در سال 1370 منتشر شده است. بعضی از عناوین این کتاب عبارتست از: عصر خواجو که گفتگو با استاد عبدالحسین زرین کوب است؛ خواجو و حافظ از بهاءالدین خرمشاهی؛ کمال هنر خواجه و فضل و تقدم خواجو از اصغر دادبه؛ خواجو و خاقانی از جعفر شعار؛ خواجو و نظامی از بهروز ثروتیان؛ خواجوی کرمانی و نظامی از برات زنجانی؛ نکته ای درباره ساقی نامه حافظ از سیروس شمیسا؛ ...

چون پایه این دفتر بر تلاشی "نمادین" است و خواست انجامین: نمودن "نماد" است نه شکافتن آن، و نمایش راز است نه گشایش آن، و این دفتر، نه از پی پزوهش در آثار نظامی است که برای نمایش "نماد" است، تا برانگیزاننده اندیشه پژوهشگران گردد از این رو باز نمودن نکته هایی اجتماعی، بایسته می نماید. نکته در خور نگاه اینست که: بیشتر پژوهشگران روزگار ما، جهان و رویدادهای گذشته را با ترازوی قرن نوزدهم و بیستم می سنجند و با حال و کار گذشتگان، از این دریچه نگاه می کنند و به ناچار همه می لغزند و لغزیده اند و سبب گمرهی های فراوان نسلهای جوان روزگار ما شده اند. اگر به این نکته توجه داشته باشیم و هر پدیده را با ترازوی زمان خودش بسنجیم، کهر بهنجار انجام داده این و جدول ارزشهای ویژه ای برایمان پدیدار می گردد. خردمندانی چون نظامی، در دل تاریکی زیسته اند و با تلاشی پیکارگونه روزنه هایی به سوی روشنایی باز کرده اند. گاه در میان سخنانشان بدسگالیهایی به چشم می خورد که هول انگیز است و اگر با چشم باز و با شناخت روزگار آنان و با ترازوی زمانشان، آنها را ننگریم و نسنجیم درباره آنان ستمکارانه داوری کرده ایم...

دفتر اول : نگاهی به: عصر اسطوره آن اندازه كه از افسانه‌ها برمی آيد، كوروش از كشورگشايانی بوده است كه بيشتر از هر كشورگشای ديگر او را دوست می داشته‌اند، و پايه‌های سلطنت و پادشاهی خود را بر بخشندگی و خوی نيكو قرار داده بوده است. دشمنان وی از نرمی و گذشت او آگاه بودند، و به همين جهت در جنگ با كوروش مانند كسی نبودند كه با نيروی نوميدی می جنگد و می داند چاره‌ای نيست جز اينكه بكشد يا خود كشته شود. پيش از اين- بنا به روايت هرودوت- دانستيم كه چگونه كرزوس را از سوختن درميان هيزمهای افروخته رهانيد و بزرگش داشت و او را از رايزنان خود ساخت؛ نيز از بخشندگی و نيكی رفتار او با يهوديان سخن گفتيم. يكي از اركان سياست و حكومت وی آن بود كه، برای ملل و اقوام مختلفی كه اجزای امپراطوری او را تشكيل می دادند، به آزادی عقيده دينی و عبادت معتقد بود؛ اين خود می رساند كه بر اصل اول حكومت كردن بر مردم آگاهی داشت و می دانست كه دين از دولت نيرومندتر است. به همين جهت است كه وی هرگز شهرها را غارت نمی كرد و معابد را ويران نمی ساخت، بلكه نسبت به خدايان ملل مغلوب به چشم احترام می نگريست و برای نگاهداری پرستشگاهها و آرامگاههای ‌خدايان، از خود، كمك مالی نيز می كرد. حتی مردم بابل، كه در برابر او سخت ايستادگي كرده بودند، در آن هنگام كه احترام وی را نسبت به معابد و خدايان خويش ديدند، بگرمی برگرد او جمع شدند و مقدم او را پذيرفتند. هر وقت سرزمينی را می گشود كه جهانگشای ديگری پيش از وی به آنجا نرفته بود، با كمال تقوا و ورع، قربانيهایی به خدايان محل تقديم می كرد؛ مانند ناپلئون، همه اديان را قبول داشت و ميان آنها فرقی نمی گذاشت؛ و با مرحمتی بيش از ناپلئون به تكريم همه خدايان می پرداخت...