کتابخانه مجازی ادبیات

کتاب ادبیات منظوم ایران که در سال هزار و سیصد و چهارده چاپ شده می باشد.این اثر توسط شبلی نعمانی نوشته شده است.اثر شعر العجم یا ادبیات منظوم ایران از پنج جلد تشکیل شده است که نوشته ی آن در اصل به زبان اردو نوشته شده است. در سه جلد نخست آن نویسنده درمورد به سخنوران ممتاز فارسی اطلاعات داده و در قسمتهای چهارم و پنجم درمورد واقعیت و ماهیّت شعر و شاعری موشکافانه بحث می نماید . از نظر پژوهش محسّنات شعری و در مجموع پیشکار ها و معیارات نظریات ادبیّات دو جلد آخر آن اهمیت بسیار مهمی را کسب کرده و از جانب محققان به عنوان شاهکار مولانا شبلی اعتراف نموده است. همان طور که خود مولانا شبلی همچنان تأکید نموده و سه جلد اول دیباچه دو جلد دیگر به حساب می آید. محمّد اقبال سه صفت نادر شبلی نعمانی و نخست تاریخ دانی و دوّم وارد بودن به زبان عربی و سوّم ذوق درست شعر و سخن و خود شاعر بودن را سبب مایه‌دار بودن نقد شبلی درمورد شعر و اهمیت عمومی ‌جهانی کسب کردن شعر العجم دانسته است .

ملاعبدالرشید بن عبدالغفور حسینی مدنی تتوی در «تته» از مناطق ایالت سند در مغرب هندوستان دیده به جهان گشود. او در دربار گورکانیان هند همچون شاه‌جهان و اورنگ‌زیب عالمگیر ارج و قربی تمام داشته است. از شعرهای در تاریخ جلوس عالمگیر در 1068 برمی‌آید كه تا 1068زنده بود . عبدالرشید در هر دو زبان فارسی و عربی تسلط تمام داشت. در فرهنگ‌نویسی هم لیاقت فوق‌العاده‌ به‌خرج داده است. او سه نوع لغات ترتیب داده است: یكی در فارسی یعنی فرهنگ رشیدی و دومین منتخب اللغات شاهجهانی است. سوم رساله معربات هم که یک نوع لغت است. در این رساله مؤلف در كیفیت تعریب كلمات فارسی تتبعاتی به عمل آورده است.