کتابخانه مجازی ادبیات

حکمت بوعلی سینا، تألیف محمدصالح حائری مازندرانی، کتابی است در پنج جلد با موضوع فلسفه اسلامی خاصه حکمت مشاء به زبان‌های فارسی و عربی، با مقدمه عمادالدین حسین اصفهانی مشهور به عمادزاده و به تصحیح حسن فضائلی. حکمت ابن‎ سینا کتابی است که حقایق و اسرار گفتارهای شیخ را که دیگران نادیده انگاشته‌اند، کشف نموده و عقاید اسلامی ساده را طبق مقررات قرآن و معتقدات اهل‎‌بیت(ع) و اتفاق امامیه و امت، به براهین فلسفی مبرهن ساخته و بدون مبالغه هر فصل یا صفحه از این کتاب، مشتمل بر نکات تازه و یا در بسیاری از مواضع متضمن مبتکراتی است. از جمله مسائلى که در این کتاب با تجزیه و تحلیل و به‌صورت صحیح اثبات شده است، اصالت وجود و وحدت وجود، پس از میرداماد است که از زمان صدرالمتألهین تا عصر سبزوارى به بعد رواج یافته و ملاصدرا خودش قبلا از متصلبین در اصالت ماهیت بود، سپس عدول کرد. در این کتاب، یعنى در جلد طبیعیات و علم النفس به تمام ادله اصالت وجود که حاجى سبزوارى به نظم کشیده، پاسخ داده شده و ادله شیخ اشراق و براهین خیام و رساله اعتباریت وجود و تأصل ذات مشروحا مذکور است و کتب میرداماد و شوارق و گفتارهاى محقق طوسى و محققین دیگر حقا اصالت مهیت را به بداهت رسانیده‌اند. ابن سینا هم بالصراحه قائل به اصالت ماهیت است و نسبت اصالت وجود بر وجه تباین حقایق وجودات به مشائیه سندى ندارد و متأخرین موجودات را در کلام به وجودات مشائیه اشتباه کرده‌اند؛ چنان‌که در محاکمات بدان اشاره شده و جز صدور و حصول و کون و سائر افعال عموم که همان مقتبس بودن ذات به علت است که شیخ در شفا و غیره آن را تکرار فرموده، چیز دیگرى در خارج نیست و در مسئله وحدت وجود هم عمده شبهه ایشان عدم صحت انتزاع مفهوم واحد از متباینات است. جلد اول این اثر در فن طبیعیات جسمانى و روحانى، یعنى علم النفس است که ضمنا در قسمتى از الهیات عامه و خاصه نیز سخن به میان آورده و چند رساله عزیز الوجودى در این مجلد ترجمه شده و با تحقیق در مواضع لازم ثبت شد؛ مانند رساله خیام در اصالت ماهیت و رساله عيون المسائل فارابى و إثبات المفارقات فارابى و رساله العروس شیخ و مواضعى از رساله الفردوس شیخ و ترجمه تلخیص شیخ رساله ارسطو را در نفس و ترجمه چند مقاله مخطوط‍‎. در مقدمه این مجلد قسمتى از اهم مسائل منطق است، به وضعى بی‌مانند و بی ى‎سابقه و در خاتمه آن قسمتى از الهیات خاصه است که به‌منزله مقدمه براى جلد الهیات است که سومین جلد کتاب خواهد بود و در این خاتمه مفصلا به نقد طریقه وحدت وجود پرداخته‌اند‎.

ابن سینا این رساله را به خواهش برخی دوستان و به اصرار ایشان به رشته تالیف کشیده و در طی آن از هفتاد و دو کلمه فلسفه مشاء تعریف منطقی کرده و در آغاز رساله، صعوبت تعریف و دشواری قبول پیشنهاد یاران را با صراحت خاطرنشان کرده است و این امر از نظر علمی شایان اهمیت بسیار است. عنوان رساله الحدود یا تعریفات است که مراد از آن در این کتاب قصاص یا کیفر شرعی و مرز و اندازه و معانی دیگر واژه حد نیست، بلکه مقصود در حد منطقی است یعنی تعریف چیزی به جنس قریب و فصل قریب آن با اینکه کتاب مزبور به منزله "یادنامه" ای از حکمت مشاء است و شیخ با تفصیل داخل جزئیات نمی شود، با این همه ابن سینا همان نظم و ترتیبی را که می برد و شاید اعمال همین انظباط است که کتابهای ابن سینا را در شرق و غرب درسی و معرفی کرده و حتی کتاب معروف طبی او قانون نیز به علت همین نظم و ترتیب اصولی، کتابهای رازی و عباس مجوسی را در درجه دوم اهمیت قرار داده و زیر شعاع درخشان خود نهفته است.

این کتاب كتابی است در باب اعتقادات و مسائل دینی اسلامی و شرعی. در این كتاب كه ترجمه آن به فرمان امیر نوح سامانی در سال 370 ق انجام شد، از اندیشه‌های كلامی ماتریدی حمایت شده است و این اندیشه‌ها با حاكمیت هر نوع پادشاهی سازگاری از خود نشان می‌دهد. کتاب در 61 مسئله با مقدمه و خاتمه آورده شده است. این 61 مسئله در اصول عقاید است و مسائل کلامی چون صفات خدا و ازلیت و ابدیت او، مرتبۀ پیامبران، معراج و صراط و بهشت و دوزخ و نکیر و منکر و ....؛ ولی از فقه نیز پاره‌ای مسائل در این کتاب آمده است و برخی از فروع مذهب بیان شده است، مسائلی که محل اختلاف فقیهان است و اهل سنت راست عموماً و حنفیان را خصوصاً. ابواب و مسائل کتاب نه توالی عقلی دارد و نه علمی. مسائلی پراکنده از این سوی و آن سو در اعتقادیات. ایجاز و اطناب نیز به شیوه‌ای منطقی استوار نیست که گاهی معضله‌ای مبهم و دشوار به کوتاهی آمده و مسئله‌ای روشن و آشکار به درازی. استدلالات بیشتر بر پایۀ نقل است تا عقل، یعنی کتاب و سنت و گاه روایتی و حکایتی. مطالب کتاب گذشته از فواید زبانی و ادبی از دو رو سودمند است: نخست از نظر سیر علوم اسلامی و تاریخ کلام و دیگر از نگاه پژوهش اجتماعی و مطالعۀ اندیشه‌ها و پندارهای مردمان آن زمان.

طبقات ناصری تالیف منهاج الدین سراج جوزجانی (589 - 658 هجری) و درباره تاریخ سلسله‌های اسلامی، سلسله غوریان و دوره استیلای مغول در ایران است. این اثر ارزشمند که در شهر دهلی و توسط یکی از علمای خراسان بزرگ در سال ۶۵۷ هجری به رشته تحریر درآمده، میراث مشترک تاریخی و فرهنگی ایران و هندوستان است و حاوی قسمت مهمی از تاریخ گذشته این کشورهاست. این کتاب مهمترین مآخذ تاریخ اوایل دوره اسلامی هند محسوب می شود. منهاج سراج در تالیف طبقات ناصری کمتر به مداحی و ستایش اغرق آمیز پرداخته و مطالب را تقریبا به سادگی بیان کرده است. اما به ریشه یابی و بررسی علل وقوع حوادث توجهی نشان نداده و در اغلب موارد آنها را به قضا و تقدیر الهی نسبت داده است. نویسنده علاوه بر اینکه از کتب تاریخی دیگر بهره‌های فراوان برده، از مشاهدات و تجربیات خود نیز سود جسته است و اغلب به منابع و مآخذ خود در نگارش مطالب اشاره کرده است. با این حال از ذکر جزئیات وقایع خودداری کرده و بخش هایی از آن ها را مختصر و کوتاه نوشته است. طبقات ناصری مشتمل بر بیست و سه طبقه است و با طبقه انبیاء آغاز می شود و با ذکر وقایع اسلام و خروج مغول به پایان می رسد. جوزجانی تلاش کرده تا در تدوین طبقات، ترتیب وقایع تاریخی تا حد امکان رعایت شود. کتاب حاضر که توسط بنیاد فرهنگی جهانداران غوری در سال 1391 در کابل منتشر شده است از تصحیح عبدالحی حبیبی (۱۲۸۹ – ۱۳۶۳ شمسی) تاریخ نگار معاصر افغانستان پس از گذشت چندین دهه استفاده مجدد کرده است.