کتابخانه مجازی ادبیات

این اثر مجموعه ای است شامل بیست مقاله به قلم استاد عبدالحسین زرین کوب که هر مقاله به یک شاعر اختصاص دارد. از رودکی شروع می شود در ادامه به فردوسی، فرخی، منوچهری، ناصر خسرو، مسعود سعد، خیام، سنایی، انوری، خاقانی، نظامی، عطار، مولوی، سعدی، امیر خسرو دهلوی، ابن یمین، حافظ، جامی و صائب می پردازد و در نهایت به بهار ختم می شود.این مقالات به صورت مختصر اما نه با نادیده گرفتن مطالب حیاتی بلکه گزینش صحیح از میان آنان به نگارش درامده است و همین عامل اثر را برای علاقه مندان به آشنایی با شعر فارسی چه خواننده ی مبتدی و چه حرفه ای جذاب کرده است. او با استفاده از نسخه های موجود آثار و تذکره های نوشته شده درباره ی این شاعران و با نظر به شرایط سیاسی اجتماعی دورران حیات شان به بررسی اشعار و زندگی آنها می پردازد. با کاروان حله کتابی است که می تواند شناخت ما را از این بزرگان و آثارشان ارتقا ببخشد.

موضوع کتاب مشاهیر نیشابور شهر قلمدانهای مرصع، سرگذشت حدود ششصد نفر از مشاهیر شهرهای نیشابور اسفراین، سبزوار، قوچان، کاشمر، تربت حیدریه، تربت جام، خواف و باخرز است و به قلم فریدون گرایلی تالیف شده و در سال 1377 منتشر شده است.

این کتاب با عنوان «تاریخ ادبیات افغانستان در ادوار قدیمی» برگرفته از جلد سوم دایرةالمعارف آریانا است که بدون دخل و تصرف در متن و شیوه نگارش، با رفع پاره‌ای از اغلاط چاپی، نگارشی و اشتباهات مشهود منتشر شده است. منابع اصلی این دایرةالمعارف، لغتنامه دهخدا و ترجمه عربی دایرةالمعارف اسلام بوده است. مباحث تاریخ ادبیات افغانستان در این کتاب ذیل نه قسمت که به حصه‌ها تقسیم و شامل عناوین جداگانه می‌باشد، آورده شده است.

زبان و ادبيات فارسي از روزگار سلطان محمود وارد سرزمين هند شد و در طول دوره‌هاي بعد سرتاسر آن سرزمين را فراگرفت. رفت و آمد مهاجران از ايران به هند، موجبات تاثير و تاثر فرهنگي بيشتري به وجود آورد، و از سده دهم هجري در دوره صفويان در ايران، و تيموريان در هند، اين روابط همه جانبه گسترش يافت و به دلايل مختلف، همچون عدم توجه لازم پادشاهان صفوي به شعر و شاعري، و حمايت فراوان پادشاهان هند به اين امر و...، تعدادي از شاعران و اديبان ايراني به هند مهاجرت كردند كه اوج اين مهاجرت را در قرن يازدهم هـ.ق. مي‌توان ديد و تا سال 1875 م. كه حكومت تيموري منقرض شد، همواره زبان فارسي، زبان رسمي، سياسي و ديپلماسي بود. حضور سلسله‌هاي قطبشاهيان در كلگنده (918-1098هـ.) و عادلشاهيان در بيجاپور (895-1097هـ.) ـ كه بخشي از دكن بود ـ به سبب نزديكي با پادشاهان صفوي، بويژه از نظر اعتقادي، موجب مهاجرت بيشتر بدان خطه شد. بيش از هفتاد نفر از اين شاعران مهاجر را مي‌توان نام برد كه اين تعداد، حدود 10 درصد از شاعران مهاجر به كل هندوستان را تشكيل مي‌دهد.